Σε τέλμα η Ομογένεια το 2009
Ανασκόπηση των ομογενειακών γεγονότων τη χρονιά που πέρασε και προοπτικές για το 2010.
Νέα Υόρκη.- Του Αποστόλη Ζουπανιώτη
Καθώς το 2010 έχει ήδη διανύσει τις πρώτες του μέρες, κάνοντας τη καθιερωμένη μας ανασκόπηση των ομογενειακών δρώμενων του 2009 έχουμε να επισημάνουμε ότι είτε λόγω της οικονομικής κρίσης που έπληξε και την Ομογένεια, είτε λόγω της απουσίας θαρραλέων κινήσεων εκ μέρους των οργανισμών της Ελληνοαμερικανικής Κοινότητας, η χρονιά που πέρασε χαρακτηρίστηκε γενικά από στασιμότητα.
Το θετικό είναι ότι οι μεγάλοι θεσμικοί οργανισμοί της κοινότητάς μας έχουν εντοπίσει τα προβλήματα που υπάρχουν, ξέρουν τι πρέπει να γίνει, ωστόσο οι κινήσεις που γίνονται είναι περιορισμένες. Στη χρονιά που πέρασε εμφανής ήταν η απουσία θετικών παρεμβάσεων εκ μέρους του ελληνικού κράτους, καθώς η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έδειξε να ενδιαφέρεται μόνο για την πολιτική της επιβίωση, εγκαταλείποντας πλήρως την Ομογένεια.
Ξεκινώντας από την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής και τις κοινότητες, να επισημάνουμε το θετικό γεγονός της έκδοσης του πρώτου της σειράς βιβλίων ελληνικής γλώσσας για τους μαθητές των ελληνοαμερικανικών σχολείων των κοινοτήτων. Η έκδοση έγινε με την οικονομική χορηγία του Ταμείου «Πίστις». Παρά τις αδυναμίες της πρώτης έκδοσης του βιβλίου– οι οποίες πιστεύουμε στην πορεία κι όσο δοκιμάζεται θα διορθωθούν – η κίνηση αυτή αποτελούσε έκφραση αποφασιστικότητας εκ μέρους του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου να δώσει λύσεις σε προβλήματα της ελληνικής παιδείας, χωρίς να περιμένει έξωθεν βοήθεια.
Ωστόσο, η κίνηση αυτή από μόνη της δεν επαρκεί. Τα διδακτικά βιβλία ήταν ένα μόνο από τα προβλήματα της ελληνικής παιδείας στην Αμερική κι όχι το σημαντικότερα. Υπάρχουν άλλα σοβαρότερα, όπως η επάρκεια (αριθμητική και ποιοτική) των διδασκάλων, η μη αυτάρκεια του εκπαιδευτικού συστήματος της Αρχιεπισκοπής λόγω έλλειψη διδασκαλικής ακαδημίας, οι απαράδεκτες συνθήκες (μισθολογικές, ασφαλιστικές κλπ) των διδασκάλων και βέβαια τα οικονομικά προβλήματα των σχολείων, τα οποία για την ώρα καλύπτουν οι κοινότητες κι η γενναιοδωρία των γονέων και άλλων δωρητών. Έχουμε επισημάνει – και το ξανακάνουμε – ότι αν δεν αντιμετωπιστεί συνολικά το πρόβλημα από την Αρχιεπισκοπή σε όλες του τις πτυχές – με πρώτη την οικονομική – ο αριθμός των μαθητών στα σχολεία μας θα μειώνεται κι εμείς απλά θα καλύπτουμε τη μείωση με τους παιδικούς σταθμούς που έχουμε δημιουργήσει και γεμίζουν συνήθως από μη Έλληνες.
Καλούμε λοιπόν και πάλι, τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο, να θέσει στη δεύτερη δεκαετία της ποιμαντορίας του, τη δημιουργία Ταμείου Παιδείας Ομογενών ως θέμα υψίστης προτεραιότητας. Κι αν οι Μητροπολίτες μας έχουν διαθέσιμα ακίνητα, αντί να τα μεταβιβάσουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο – όπως τους ζητά ο Πατριάρχης – να τα διαθέσουν για ένα τέτοιο ταμείο. Η Ομογένεια αγαπά και στηρίζει το Φανάρι και μακροπρόθεσμα, η διαφύλαξη και διαιώνιση των Ελληνορθοδόξων στην Αμερική θα ευνοήσει τον Οικουμενικό Θρόνο.
ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Στη χρονιά που πέρασε η Ελληνοαμερικανική Κοινότητα κατόρθωσε να προασπίσει ικανοποιητικά τα εθνικά μας θέματα στην Ουάσιγκτον, αξιοποιώντας και το νέο ευνοϊκότερο κλίμα που έφερε η κυβέρνηση Ομπάμα. Η ομάδα του λόμπι μας που ασχολείται ενεργά με τα θέματα αυτά – στην πλειοψηφία κυπριακής καταγωγής – έδειξε σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις τις δυνατότητές της, αναβάλλοντας την προγραμματισμένη για το Μάρτιο επίσκεψη Ταλάτ και στέλνοντας σκληρά μηνύματα στις ακροάσεις του υφυπουργού Εξωτερικών Φίλιπ Γκόρντον.
Με ενισχυμένη αριθμητικά την ελληνική παρουσία στο Κογκρέσο, από τις αρχές του έτους, είδαμε και στο κυπριακό και στο μακεδονικό και στο θέμα του Πατριαρχείου, να ξεδιπλώνεται ευκολότερα η επιρροή μας.
Ωστόσο, η έλλειψη ενότητας, συμμετοχής και συντονισμού, αλλά και βοήθειας από την Ελλάδα και την Κύπρο, λειτουργεί ανασταλτικά στις δυνατότητες της κοινότητάς μας. Δεν κάνουμε αυτά που πρέπει για να επιδράσουμε θετικά στα μεγάλα ιδρύματα της Ουάσιγκτον – think tanks, ινστιτούτα μελετών, αλλά και κορυφαίους πολιτικούς – αφήνοντας ανεμπόδιστη την Τουρκία, ακόμη και τώρα που οι σχέσεις της βρίσκονται στο ναδίρ με την Ουάσιγκτον.
Στη χρονιά που έρχεται και καθώς το κυπριακό και το μακεδονικό μπορούν να τεθούν σε δρόμο λύσης, είναι ανάγκη η πολιτική ηγεσία της κοινότητάς μας να αρθεί των περιστάσεων.
ΜΕΓΑΛΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ
Στη χρονιά που πέρασε για μια ακόμη φορά το ΣΑΕ στις ΗΠΑ δεν κατόρθωσε να ξεπεράσει τη διοικητική κρίση στην κορυφή. Το περιφερειακό συμβούλιο δεν κατόρθωσε να συνεδριάσει και οι διαφορές της πλειοψηφίας του με το συντονιστή παραμένουν. Παρά τις μεμονωμένες προσπάθειες που καταβάλλονται – την αξία των οποίων δεν είναι εύκολο να αποτιμήσουμε, αφού εστιάζονται στην περιοχή του Σικάγο – ο οργανισμός κινδυνεύει να κλείσει την τετραετία χωρίς ούτε ένα βήμα προς τα εμπρός, το οποίο να ήταν αποτέλεσμα συλλογικής εργασίας. Αν κάτι δεν γίνει σύντομα σε επίπεδο κορυφής, για να δώσει τέρμα στην κρίση, πολύ φοβούμαστε ότι στην πορεία προς το συνέδριο θα ελλοχεύει ο κίνδυνος της διάλυσης.
Η μεγαλύτερη ομογενειακή οργάνωση, η ΑΧΕΠΑ, εξέλεξε ομόφωνα τον Ιούλιο έναν από τους εκπροσώπους της νέας γενιάς, τον δικηγόρο Νίκο Καρακώστα, από τη Νέα Υόρκη. Η οργάνωση προχώρησε με επιτυχία στο πρώτο από τέσσερα περιφερειακά επίσημα δείπνα και δίδει βάρος στην μεγαλύτερη επέκταση της ΑΧΕΠΑ και στις βορειοανατολικές πολιτείες. Χαιρετίζοντας τις πρώτες κινήσεις της νέας ηγεσίας της οργάνωσης, επισημαίνουμε την ανάγκη να γίνει σοβαρότερη προσπάθεια για προσέλκυση νέων μελών, με μεγαλύτερη επεξήγηση των σκοπών και των στόχων της ΑΧΕΠΑ, η οποία αποτελεί και την μεγαλύτερη ελπίδα της οργανωμένης Ομογένειας.
Από τους υπόλοιπους μεγάλους οργανισμούς, να επισημάνουμε την αλλαγή φρουράς της Παγκρητικής, που αποτελεί τη μεγαλύτερη παναμερικανική ομοσπονδία και δείχνει να έχει πιάσει καλά το νόημα της αξιοποίησης της νεολαίας, ανανεώνοντας έτσι συνεχώς τις τάξεις της. Η Παμποντιακή Ομοσπονδία κάνει επίσης μία σοβαρή στροφή στη νέα γενιά κι η νέα της ηγεσία, με επικεφαλής το Δημήτρη Μολοχίδη παντρεύει τις αναβαθμισμένες προσπάθειες προβολής του Ποντιακού Ζητήματος με το ενδιαφέρον προς τη νεολαία.
Για τις υπόλοιπες ομοσπονδίες να επισημάνουμε ότι είναι κατώτερες των περιστάσεων και στην πλειοψηφία τους τα συνέδριά τους δεν εξασφαλίζουν ούτε καν την απαιτούμενη απαρτία.
Στις εθνικοτοπικές ομοσπονδίες των πολιτειών, τα πράγματα είναι χειρότερα. Η μεγαλύτερη εξ αυτών, η Ομοσπονδία Μείζονος Νέας Υόρκης, έχει βουλιάξει σε ένα επικίνδυνο τέλμα, κινδυνεύοντας να μετατραπεί σε «ιδιωτικό μικρομάγαζο» και πηγή ερίδων και ατασθαλιών. Η πορεία καθόδου στην οποία έχει εισέλθει εμφανίζεται μη αναστρέψιμη και το μεγάλο ερώτημα είναι, μέχρι πότε θα είναι σε θέση να πείθει κάποιους καλούς πατριώτες να παραμερίζουν τις πικρίες τους και να προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους και χρήματα για την εθνική παρέλαση.
Σε σχέση με τους συλλόγους, όσοι σύλλογοι έχουν κατορθώσει να κρατούν δραστήρια τη νεολαία, έχουν ακόμη μέλλον. Ωστόσο, είναι φανερό ότι έχουμε προ πολλού μπει στην επικίνδυνη ζώνη και χρειάζεται νέα στρατηγική, με συγχωνεύσεις συλλόγων, δημιουργία νέων σχημάτων και πέρασμα της ηγεσίας των οργανισμών στους νεότερους και γεννημένους στην Αμερική.
