Γιορτάζει η Χίος σήμερα τους προστάτες της ’γιους Μηνά, Βίκτορα και Βικέντιο. Γιορτάζει η Μητρόπολη του νησιού. Και του ’γιου Μηνά το Μοναστήρι το `ματοβαμμένο απ` τη σφαγή του`22. Γιορτάζει ολόκληρο το νησί.
Οι πιστοί τρέχουν στις Εκκλησιές να προσκυνήσουν και να ζητήσουν χάρη απ` το Θεό. Να τον παρακαλέσουν να βοηθήσει….
Μέρες τώρα ψιθυρίζεται πως ο Ελληνικός Στρατός που έχει φτάσει νικητής στη Θεσσαλονίκη, άρχισε τώρα να `λευτερώνει τα νησιά και όπου νά `ναι θάρθει κι εδώ λυτρωτής. Και οι τούρκοι κάτι έχουν καταλάβει, μα κοροϊδεύουν και δεν θένε να το πιστέψουν. ’λλοι πάλι λένε ότι οι τούρκοι φοβούνται και θα παραδώσουν το νησί χωρίς μάχη στον Ελληνικό Στρατό. Οι Χιώτες όμως που έχουν δει και έχουν πάθει πολλά, δεν ξέρουν τι να πιστέψουν. Γι` αυτό με την καρδιά γεμάτη ελπίδα μα και φόβο, τρέχουν στις Εκκλησιές να ζητήσουν βοήθεια. Βοήθεια απ` τον Θεό. Την Παναγιά. τους ’γιους Βίκτορες, που σήμερα είναι η χάρη Τους….
Έχουν ποτίσει με άφθονο αίμα το δέντρο της λευτεριάς. Θα χρειασθεί πολύ ακόμα;
Αιώνες πριν σκλάβοι στους Γενοβέζους περίμεναν να `ρθει η μέρα που θα πετούσαν τον κατακτητή έξω από τα άγια χώματα του νησιού τους.
Κι έφυγε ο ένας αφέντης και ήλθε άλλος… Πιο άγριος… Πιο βάρβαρος… Τούρκος! Τούρκος αφέντης για 346 χρόνια τώρα, κάθεται στο σβέρκο του Χιώτη Χριστιανού! Τον ταπεινώνει. Τον βιάζει. Τον σκοτώνει.
Και κείνος καρτερικά με τις ελπίδες στο Θεό, περιμένει να δώσει η χάρη Του την άλλη φορά να μη χυθεί τόσο αίμα Χριστιανικό, μα να φύγει ο άπιστος απ` το νησί. Να ζήσουν οι Χιώτες μόνοι τους. Ήσυχα. Ειρηνικά. Ελληνικά.
Κατά τις δέκα το πρωί κόσμος είναι μαζεμένος στην προκυμαία. Σιγοκουβεντιάζουν με το βλέμμα στη θάλασσα και στην καρδιά την ελπίδα.
Και ξαφνικά, η ψιλοκουβέντα γίνεται λόγος φανερός κι ο λόγος φωνή κι αλαλαγμός.
- Έρχονται τα καράβια. Έρχονται οι Έλληνες.
Πράγματι! Από το στενό της Εγνούσας φαίνονται πυκνοί καπνοί και ξεχωρίζουν τα πλοία του λυτρωμού. Σε λίγο οι Εκκλησιές έχουν αδειάσει και όλοι έχουν έλθει στο λιμάνι με φωνές και δάκρυα στα μάτια χωρίς να πολυσκέπτονται πως οι τούρκοι τους βλέπουν, ετοιμάζονται να υποδεχθούν τον ελευθερωτή Ελληνικό Στρατό!
Ο τούρκος στρατιωτικός διοικητής Ζιχνή Μπέης που είδε τι συμβαίνει, διαλύει με τον στρατό του τον κόσμο από το λιμάνι και ταμπουρώνεται καλά περιμένοντας τα καράβια που όλο κι φτάνουν πιο κοντά. Πρώτο το εξοπλισμένο ατμόπλοιο “Εσπερία”. Ύστερα το “Μυκάλη”, “Μακεδονία”, “Νέα Γενιά”, “Αετός”, “Ναυκρατούσα”, “Αμβρακία”, “Πατρίς”, “Σαπφώ”. Ο Στρατός μας βγαίνει από τα πλοία στο κοντάρι κάτω από τα πυρά των τούρκων που έχουν πιάσει τους γύρω λόφους και χτυπούν αλύπητα.
Δυο στρατιώτες βάφουν με το αίμα τους το κατάστρωμα των πλοίων πριν προλάβουν να `βγουν στο νησί της μαστίχας. Ο χαμός τους όμως, δίνει πείσμα και κουράγιο στους υπόλοιπους που βγαίνοντας στη ξηρά, με τη βοήθεια των κατοίκων (που έχουν πάρει στο μεταξύ τα λιανοτούφεκα στα χέρια) και του Θεού τη θέληση, τους πετούν κυριολεκτικά στη θάλασσα!
Ευτυχής ο δήμαρχος Ν. Κουβελάς δίνει τη πόλη στον νικητή Ελληνικό Στρατό.
Η σημαία της Ελλάδας κυματίζει τώρα παντού. Στα μπαλκόνια! Στις πλατείες! Στα τζαμιά! Η Χίος είναι λεύτερη πια! Είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗ! ΕΛΛΗΝΙΚΗ!
