Νέα Υόρκη
12 Νοεμβρίου 2012
του Στάμου Στεφανάκη
Κυριακή, η τηλεόραση και τα νέα μιλούν συνεχώς για κάποιο τυφώνα με γυναικείο όνομα "Sandy" που έχει ξεκινήσει από την θάλασσα της Καραϊβικής και ότι την Δευτέρα το βράδυ το μάτι του θα περάσει πάνω από την πολιτεία της Νέας Υόρκης με την τρομερή ταχύτητα των 100 μιλίων την ώρα (150 χιλιομέτρων), δηλαδή πάνω από τα σπίτια μας! Την προηγούμενη χρονιά μας έλεγαν τα ίδια με την "Irene" η οποία στο τέλος άλλαξε δρόμο και ούτε που την είδαμε. Ποιος τους ακούει είπαμε, αλλά έλα που από την μία ο Δήμαρχος από την άλλη ο Κυβερνήτης κηρύττουν την πολιτεία σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης! Τους πίστεψα και άρχισα να δένω γερά και να στερεώνω ότι ήταν γύρω από το σπίτι και θα μπορούσε να... πετάξει. Δυστυχώς όμως δεν υπήρχε κανένας τρόπος να προστατεύσω τα δεκάδες δέντρα στην αυλή του σπιτιού που τυγχάνει να βρίσκετε σε δασώδη περιοχή. Τα δύο ψυγεία γέμισαν από τρόφιμα, μπαταρίες καινούριες παντού, έτοιμη να δουλέψει η ηλεκτρογεννήτρια, και αρκετή βενζίνη για μία εβδομάδα!
Δευτέρα πρωί και ο αέρας αρχίζει να φουντώνει, κατά τις 10πμ χάνουμε τον ηλεκτρισμό! Βροχή και αέρας μαζί, από το παράθυρο βλέπω τα δέντρα να χορεύουν ένα ξέφρενο χορό και συλλογίζομαι, άραγε πόσα από αυτά θα μπορέσουν να κρατηθούν όρθια μέχρι αύριο; Η ώρα περνάει και το σκοτάδι απλώνει το μαύρο βαρύ του πέπλο, φως πουθενά, δεν φαίνεται και δεν βλέπεις τίποτα, μόνο ακούς, ακούς τον λυσσασμένο αέρα να σφυρίζει και τον υπόκωφο βρόντο των δέντρων που άλλα ξεριζωμένα, άλλα με κομμένο τον κορμό και άλλα με σπασμένα τεράστια κλαδιά σωριάζονται στην γη παίρνοντας μαζί τις κολώνες και τα καλώδια του ηλεκτρισμού. Τα αισθήματα του φόβου και του τρόμου έχουν αρχίσει να φαίνονται στα πρόσωπα μας, και για περισσότερη ασφάλεια έχουμε μαζευτεί στο υπόγειο του σπιτιού κάνοντας το μόνο που μπορούμε να κάνουμε αυτή την ώρα, μία προσευχή, να περάσει η κακοκαιρία και να βγούμε σώοι και αβλαβείς.
Ενάτη ημέρα μετά τον τυφώνα και ακόμα χωρίς ηλεκτρισμό!
Ήταν κάπου τρεις το πρωί, ο αέρας άρχισε να κοπάζει, οι θόρυβοι σταμάτησαν και τα μάτια σιγά σιγά έκλειναν. Όταν ξύπνησα είχε πλέον ξημερώσει, ακόμα έβρεχε και φύσαγε. Πλησίασα στο παράθυρο για να δω τι έγινε χθες βράδυ... Δεν μπορούσα να πιστέψω στο μέγεθος της καταστροφής που αντίκρισα! Δέντρα, κολώνες και καλώδια όπως λέμε... μαλλιά κουβάρια παντού, οι δρόμοι όλοι απροσπέραστοι, και λίγο παρακάτω ένα τεράστιος δρυς έχει ανοίξει την οροφή του γείτονα στα δύο και έχει φθάσει στην μέση του σπιτιού...Έκανα τον σταυρό μου και ευχαρίστησα τον Θεό για μία ακόμα φορά. Οι ώρες και οι ημέρες κυλάνε τόσο αργά, και όσο περνάνε, τόσο πάω πίσω στα παλιά δηλαδή πριν το 1955, που δεν είχαμε γνωρίσει ακόμα το θαύμα που λέγεται ηλεκτρισμός στο χωριό. Εννέα μερόνυχτα χωρίς φως, τηλεόραση, ραδιόφωνο, ίντερνετ, αυτοκίνητο, τηλέφωνο, και κάθε λογής μηχάνημα και κουμπί... τι να κάνεις για να περάσει η ώρα; άραγε ποιος να βγήκε Πρόεδρος της Αμερικής; άσε που από τις πέντε το απόγευμα νυχτώνει λόγω της άλλης εφευρέσεως της αλλαγής της ώρας! Μία εφημερίδα που φέρνει ο ταχυδρόμος λέει ότι έρχεται άλλη μεγάλη κακοκαιρία σε δύο ημέρες να πλήξει την Νέα Υόρκη, αυτή την φορά με παγωμένο αέρα, βροχή που θα παγώσει και θα συνεχίσει με 6 ίντσες (20 εκατ.) χιόνι! Α... και ότι πρόεδρος από τις εκλογές βγήκε ο Ομπάμα! Εν το μεταξύ βενζίνη πουθενά, τα πρατήρια κλειστά λόγω ρεύματος, και αν καταφέρει κανένα να ανοίξει με ηλεκτρογεννήτριες η ουρά του περίμενε, πάνω από ... 2 ώρες! Ημέρα ενδέκατη και σαν κεραυνός εν αιθρία το χιόνι σκεπάζει τα πάντα! Είναι τόσο βαρύ που δεν μπορούν να το σηκώσουν τα κλαδιά των δέντρων και σπάζουν, πάλι ζημιές στα καλώδια που έχουν φτιαχτεί, πάλι σκοτάδια... Η ζωή συνεχίζετε στον ίδιο αργό ρυθμό μέχρι που έρχεται η δεκάτη πέμπτη ημέρα και τα πάντα φωτίζονται, το τηλέφωνο αρχίζει να χτυπάει, η τηλεόραση μεταδίδει τα νέα για τις περιοχές κοντά στο νερό που επλήγησαν περισσότερο, τις χιλιάδες των συνανθρώπων μου που έμειναν στον δρόμο γυμνοί, πεινασμένοι, και παγωμένοι. Στο κομπιούτερ ακούω μια φωνή να λέει: you got mail...
Το δέντρο που χόρευε την Κυριακή το πρωί
και Δευτέρα βράδυ ξεριζώθηκε
Το βάρος του παγωμένου χιονιού ακουμπάει τα κλαδιά στο έδαφος
Το βίντεο και οι φωτογραφίες ανήκουν στον Στάμο Στεφανάκη
