ΟΑΔΕΛΦΟΣ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΣΑ
Μιά ιστορία θα σας πω
δεν είναι παραμύθι,
η μάνα μου την έζησε
και μου την διηγηθεί.
Πείνα μεγάλη έπεσε,
ο κόσμος κινδυνεύει,
πέρα στου δρόμου την γωνιά
χάρος παραμονεύει.
Χωρίς φεγγάρι, νύχτες σκοτεινές,
οι βάρκες ξεκινάνε,
γεμάτες γυναικόπαιδα
για τον Τσεσμέ να πάνε.
Από εκεί, άλλοι πηγαίναν Αίγυπτο,
άλλοι στης ανατολής την Αβησσυνία,
άλλοι για Κύπρο τράβαγαν
μέσα σε τρικυμία.
Στ᾽αμπάρια ενός σαπιοκάϊκου,
μας πέταξαν σαν τσουβάλι,
είπαν, δυό μέρες ταξίδι ήτανε,
χρειάζονταν υπομονή μεγάλη.
Οι μέρες πέρναγαν μιά μιά,
στεριά δεν αντικρίζανε,
τα τρόφιμα τελείωσαν
τα γόνατα λυγίζανε.
Όσα κι αν είχαμε λεφτά,
ακόμα, και του γάμου μας της βέρες,
τα δώσαμε στους δουλέμπορους
να μας δώσουν φαγητό, για δυό ακόμα μέρες.
Δεν άντεξε όμως το μωρό
στον αιώνα των έντεκα ημερών,
νεκρό, στην θάλασσα το ρίξαμε,
ο αδελφός σου, ήταν μόνο έξι μηνών!
Σταμάτης Στεφανάκης
Το ποίημα μου αυτό έχει γραφεί κατά πολύ πρίν διαβάσω το μυθιστόρημα της Ελένης Συράκη
"Κλεμμένος Χρόνος"
και όμως πάνε χέρι-χέρι!
No comments:
Post a Comment