ΔΥΟ ΣΚΥΛΟΙ ΤΟΥΣ ΤΡΑΒΟΥΣΑΝΕ

ΔΥΟ ΣΚΥΛΟΙ ΤΟΥΣ ΤΡΑΒΟΥΣΑΝΕ

    του Σταμάτη Στεφανάκη

    Νέα Υόρκη 25/09/2010

Ύστερα από σχεδόν μισό αιώνα ξενιτιά,

πάλι ξαναγύρισα στο χωριουδάκι μου, την όμορφη Καλλιμασιά!

Μια Κυριακή απόγεμα είπα να κατηφορίσω,

να πάω μέχρι τον Χριστό, μήπως και δω κάνα γνωστό,

μια καλησπέρα για να πω, και για να χαιρετίσω.

 Μόνο αυτοκίνητα είδα εκεί που κάποτε, γίνονταν νυφοπάζαρο,

άνθρωπο δεν είδα πουθενά , μα ούτε κι ένα γάϊδαρο!

 Άρχισα να ανηφορίζω τον κεντρικό τον δρόμο που πα για τον Ανέμωνα, 

και λίγο κοντοστάθηκα στον Άγιο Παντελέμονα.

 Εδώ θυμούμαι του Κώτσου, και του Μιχάλη, των Θληβήτιδων τα δυό μπακάλικα,

του Μαλιά τον καφενέ, του Μύρια το κουρείο,

το γυφταριό του Καραμπουζουκλή,  του Σπανιόλου το κρεοπωλείο, 

του Ψουή το σαμαράδικο και του Πανανού το πεταλωτάδικο.

 Σαν έφτασα στου Παπού, με την σκέψη μου στο χωριό το παλιό,

"εθαρούσα πώς ακούσω α καρφώνει παπούτσια ο Μηνάς,

και το ντάγκα-ντούγκου αφ´της Μαυρίκενας τον αργαλειό".

 Κάθισα στα πεζούλια του Αβδελά μια ανάσα για να πάρω,

να γυρίσω νοερά το υπόλοιπο χωριό ένα τσιγάρο να φουμάρω.

 Άραγε τι να γίνανε τα μπακάλικα του Σακαδιού,του Κανιάτσου,

του Αντρέα του Γαρή, του Ζούντα, του Ανηψιού, της Ευγενίας, 

του Αγλαμά, του Αναστάση; τα ψιλικατζίδικα της Γιαννάρας, 

και του Παπούλα; του Σιδερή του Γαρή;... αμέ τα καφενεία; 

του Βαγγέλη, του Κουλαξή, του Χατά, του Σουσούρι, του Σουρία, 

του Βαγγελαδιού και του Σωκράτη τα κουρεία;

του Διονύση και του Καραγκού τα μαραγκούδικα, 

του Γκούμα και του Παγιαύλα τα τενεκετζίδικα,

τα ραφτάδικα του Κουτσουλιά, της Πιπούς, της Χριστίνας,

τα τσαγκάρικα του Τσαλίκη, του Ντίνου,

τα καλαθάδικα του Κόμορου, του Διαμαντή;

οι φούρνοι του Μυλωνά, του Πουλάδα, του Φουστάνα;

 Τα χασαπιά του Νικολιό, της Ντούσας, του Βόλου;

 Οι μανάβηδες; ο Λουλάς, ο Τζαννής ο Ζαχαρένιος;

 Οι ψαράδες; ο Αφρόσιος και ο Κράς;

 Οι παστελάδες με τον ταβλά; ο Αγλαμάς, ο Πουλερές, ο Κουτσονικόλας;

 Οι παγωτατζίδες με τις τιριτόμπες; ο Λιωνής το Μανωλάκι το Φτηνό;

 Οι μεγάλες φάμπρικες; στο Χριστό, των Πιλεριών στον Κουματό;

 Οι καροτσιέριδες;... οι  Πουλερέδες, ο Στέκας η Μάντρα...

 Με το μυαλό γεμάτο απορία, και στα χείλια μου την πίκρα

προχώρησα ως τον Κουματό, που ΝΑ...ανθρώπους... βρήκα!

 Πέντε- έξη γεροντάκια κάτω από τον παχύ ίσκιο της γέρικης κουκουναριάς

μιλάνε για νέα και παλιά, και λύνουν τα προβλήματα όλης της Καλλιμασιάς.

 Τους χαιρέτισα, τους αγκάλιασα και τους φίλησα,

δεν μπορούσα άλλο, ήθελα να μάθω...και τους ρώτησα...

 Τι έγιναν τα επαγγέλματα, οι φωνές, η κίνηση, οι άνθρωποι στα πεζούλια, η κοινωνία;

 Γιατί δεν υπάρχουν μαγαζιά; γιατί σιωπή, ησυχία, σκοτάδι και κλεισούρα;

 Τι έγιναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που τον τόπο τούτο πριν μισό αιώνα κατοικούσανε;

 Μου απάντησαν όλοι μαζί, χωρίς καλά να το σκεφτούν, με γελαστή φωνή ...

με το γνωστό Καλλιμασιώτικο απόφθεγμα, Δυό σκύλοι τους τραβούσανε!