ΣΧΙΝΕ ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ
Είμουν μικρός πολύ μικρός
σαν πρωτογνωριστήκαμε,
και στου σπιτιού σου την αυλή
σαν πρωταγκαλιαστήκαμε.
Με έφερε ο πατέρας μου
τον κήπο σου να ησιάσω,
και απο τα χόρτα τα άγρια
να τον ξεχορταριάσω.
Μου έδωσαν το κεντητήρι
να τρυπάω το κορμάκι σου
απο άκρια σε άκρια,
κι᾽ εσύ δεν μίλαγες, δεν φώναζες,
παρά μονάχα έκλεγες
με διαμαντένια δάκρια.
Έμιαζα σαν εκτελεστής
με το όπλο μου στο χέρι,
καθε βδομάδα μια φορα
όλο το καλοκαίρι.
Tα δάκρια σου μάζευα
πάνω απο το χώμα ενα –ενα,
σαν θησαυρό ανεκτίμητο
να μην χαθεί κανένα.
Τα πλείναμε, τα καθαρίσαμε,
και για αργύρια πολλά
σαν τον Χριστό,
σε άλλους τα πουλήσαμε.
Τώρα που πέρασαν τα χρόνια
είλθα πάλι να σε βρώ,
οχι να σε κεντήσω,
μα να σε ευχαριστήσω,
που έμεινες και με περιμένες,
σχίνε, καλέ μου φίλε.
Στάμoς Στεφανάκης
No comments:
Post a Comment